Fotoğrafın anlattıkları, dert edindikleri, bir şekilde düşündürdükleri ya da güzel dedirtip geçirttikleri… 

“Güzel” insanlar gibi, “güzel” fotoğraflar da var, sadece 

hamurunda “güzel” malzemeler olan, “iyi” şeyler hissettiren ve çoğu zaman geçip gidilen… 

Ya da işte sadece teknik bakımdan, tek bir düzlemde

hoş hisler uyandıran… 

Oysa fotoğraf da, insan gibi katmanlaştıkça, bir imbikten geçmiş gibi farklı pek çok mesele üst üste gelip birbirine zarar vermeden orada durdukça iyi fotoğraf olur. Sadece teknik bakımdan iyi fotoğraf, bir süre sonra tekrarlanmaya başlar. Oysa fotoğraf tekniği kadar yansıttığı meseleyle de

vardır, fotoğrafçının beynindeki meselelerle, dünyanın döndürdüğü meselelerle de… 

Mühim olan tüm bunların fotoğrafçı tarafından tökezlemeden, doğru dil, cümle bulunarak aktarılabilmesidir. Fotoğrafı yazmak biraz böyledir, salt teknik sancılar içinde ya da yavan kalmış, donmuş anlarla, düzgün çizgilerle anlatılmaya, altı 

doldurulmaya, üzerinden hikayeler kurgulanmaya çalışılan fotoğraflarla, bir olgunlaşma evresinin ardından gün ışığına çıkmış fotoğraflar arasında dağlar kadar fark vardır.

Düşünme süreci zaten fotoğrafçı dediğimiz, diyebileceğimiz

şahsın beyninde sürekli gelişen, etrafında dönen durumların farkındalığıyla doğru orantılı olduğundan ilk aşamada adı geçen zatla da pek ilgisi yoktur insan olması ve fotoğraf çekebilecek bir düzeneğe sahip olması dışında…